Аляксей Алфёраў заваяваў срэбра на Чэмпіянаце свету, саступіўшы толькі амерыканскаму баксёру. Бронзу на свой рахунак запісаў Яўген Кармільчык. Узнагароды хлопцаў сталі першымі ў скарбонцы Беларусі за апошнія 6 гадоў, а адразу два медалі нашы спартсмены атрымлівалі і зусім 18 гадоў таму. Рэктар Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы ад усёй душы павіншавала спартсменаў і адзначыла, што ўся купалаўская сям'я імі ганарыцца!

Рабяты падзяліліся сваімі ўражаннямі ад мінулага чэмпіянату свету. Яўген шчыра прызнаецца, што нават зараз, па вяртанні ў Беларусь, ён да канца не можа ўсвядоміць, што ён бронзавы прызёр.

- Гэта быў мой другі Чэмпіянат свету. Упершыню не атрымалася добра сябе паказаць у сілу адсутнасці патрэбнага досведу. На гэты раз адчуваў сябе значна больш упэўнена, як і ўсе спартсмены хацеў перамагчы, але нічога не загадваў. Было сур'ёзнае эмацыйнае напружанне, мой бой спынялі. Не было да канца зразумела, як усё ж вырашылася. Ужо ў раздзявальні дакладна зразумеў, што я бронзавы прызёр і ніхто не адменіць гэты вынік. Некалькі дзён хадзіў увогуле спустошаны і няздольны на якія-небудзь эмоцыі. Потым паступова пачаў ажываць, прыходзіць у сябе. Вельмі рады, што на гэты раз я ў ліку прызёраў!

Аляксей прыехаў дадому крыху ў іншым настроі. Кажа, што ён не згодзен з рашэннем суддзяў. На яго думку, апошні бой павінен быў вырашыцца на яго карысць. Хоць купалавец не адмаўляе наяўнасць сваіх недаглядаў.

- У апошняй, пятай, сутычцы я выйшаў супраць амерыканца. Маёй памылкай стала тое, што я яго недаацаніў. Першыя два раунды вёў бой і займаў лідзіруючую пазіцыю. Але ў цэлым думаў, што ўсё будзе значна лягчэй, чым аказалася на самой справе. Па выніку суддзі вырашылі, што мой супернік быў лепшы, хаця я так не лічу. Так. Фінальная сутычка аказалася цяжкай. Яна была ўжо пятай, фізічны стан быў падарваным, але я ў любым выпадку стараўся вырваць перамогу любой цаной.

Рабяты яшчэ вельмі маладыя і шматлікія перамогі ў іх яшчэ наперадзе! Жадаем ім поспеху і будзем хварэць за іх і далей!