З кастрычніка 1941 г. была медыцынскай сястрой у эвакуацыйным шпіталі № 1448. Са студзеня 1945 года - на 2-м Беларускім фронце.

Узнагароджана медалямі "За абарону Ленінграда" (1942/12/22), «За баявыя заслугі» (1945), «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.», Ордэнам Айчыннай вайны 2-й ступені (1985) і інш .

У 1945 годзе вярнулася ва ўніверсітэт. Скончыла ў 1948 годзе. З 1948 па 1951 гг. вучылася ў аспірантуры ЛДУ. У 1951 годзе была скіраваная на працу ў Гродзенскі педагагічны інстытут. Працавала старшым выкладчыкам кафедры рускай і замежнай літаратуры да 1979 года.

Выдатнік народнай адукацыі.

Я – ленинградка!

Ленинград! Мой город навеки любимый!

Нас с тобой военная слила судьба.

Я твоя – и ленинградки имя

Я   завоевала   навсегда.

Для твоей защиты я окопы рыла,

На чердак взбиралась под сирены зов,

В госпитале раненых лечила –

За тебя в боях израненных бойцов.

Вместе мерзли мы зимой суровой,

Из опилок хлеб делили пополам,

А весною солнцу улыбаясь снова,

Я тебя от снега чисто убрала.

Для тебя на грядках свеклу я сажала,

Для тебя в лесу я напилила дров,

Для тебя ночами я стихи писала,

Но для чувства в песне не хватало слов...

Ленинград! Мой город – навсегда любимый!

Весь ты предо мной в белесой мгле:

Каменный, большой, неповторимый –

Самый лучший город на земле!

                                                                             Е. Осокина. Весна 1943 г.

З ліста

Дарагая матуля!

Пасылаю табе ліст з аказіяй: эвакуіруецца партыя параненых нашага шпіталя. Заўтра з'язджае ў Саратаў наш Універсітэт. Я застаюся ў Ленінградзе, без Універсітэта, працягваю працаваць у шпіталі і паспрабую вынесці ўсё да канца. Дэмабілізавацца мне не ўдалося, зрэшты я не прыкладала да гэтага ніякіх намаганняў, усё роўна гэта бескарысна, амаль нікога не адпускаюць.

Ну, што ж, пажывём-пабачым. Можа, у гісторыі адзначаць нашую мужнасць. Я адчуваю сябе добра, добра працую. Асабліва не сумую, толькі тады, калі дае пра сябе ведаць ваенная дысцыпліна. Усё ж такі армія - заўсёды і ўсюды армія. Прывыкнуць да яе цяжка. Ну, родная, буду сканчаць, спяшаюся таму што. Пазаўчора адправіла табе ліст звычайным шляхам. Цяпер сказалі, што сёння адпраўкі не будзе, магчыма заўтра. Я табе яшчэ прапішу што-небудзь. Цалую моцна-моцна цябе і цётку Аню.

Кацюша

P.S. Учора была дома. Вера трохі спухла, але скача, як звычайна.

21.02.1942.

З узнагароднага ліста

Перавязачная медыцынская сястра Асокіна Кацярына Васільеўна працуе ў эвакашпіталі № 1448 бесперапынна з 1941 года. Як у цяжкіх умовах блакады ў г. Ленінградзе, так і ў перыяд наступальных баёў 2-га Беларускага фронту, не лічачыся з часам, працавала перавязачнай сястрой. Сваёй працай і дапамогай лекарам-хірургам забяспечыла найхуткае выздараўленне і вяртанне ў строй параненых воінаў Чырвонай Арміі.

9 мая 1945 года [1, с. 39; 5; 46; 47, с. 32–67].

З кнігі «Вялікая Айчынная вайна ў лёсах супрацоўнікаў Купалаўскага ўніверсітэта», аўтар-складальнік - Андрэй Гецэвіч.