Валянцін Фаміч Ваньшын узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, ордэнам Айчыннай вайны I-й ступені (1985), медалямі «За абарону Сталінграда», «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945».

Валянцін Ваньшын быў супрацоўнікам Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта з 1981 года. Працаваў старшым выкладчыкам кафедры дзяржаўнага, працоўнага і аграрнага права.

З успамінаў:

«Да вайны мы жылі ў Харкаве. У дзесятым класе ўсіх юнакоў залічылі вучнямі на 135-ы авіяцыйны завод. Калі немцы ўзялі Кіеў, паступіў загад: «Эвакуіравацца на Урал!». На Урал ехалі на цягніку на пляцоўках са станкамі.

Я працаваў токарам на чатырохшпіндзельным станку-аўтамаце спачатку ў Пермі, а потым у Ніжнім Тагіле - цэнтры ваеннага авіябудавання. Праца цяжкая, і калі хто-то план не выконваў, вывешвалі плакат: «Памагаты фашызму - майстар такі або токар такі!». Вядома, гэта быў своеасаблівы псіхалагічны метад уздзеяння на свядомасць, але ніхто не крыўдзіўся, усё разумелі: ідзе вайна, таму стараліся выконваць план.

Харчаванне было - пайка хлеба 800 грамаў і больш нічога. Спалі прама ў цэху, у станка. Пра іншы адпачынак ніхто і не думаў, усе сілы аддавалі працы, гэта быў наш фронт.

Мы некалькі разоў хадзілі да ваенкама і прасіліся ў войска, на што ён нам сказаў, што ў нас «бронь» - калі ён нас пакліча, то яго аддадуць пад трыбунал.

Але мы знайшлі выйсце, угаварылі дзяўчат на заводзе, каб яны нам на час выдалі нашы дакументы. Аднеслі іх ваенкаму, і ён за гадзіну аформіў нам накірунак у ваеннае вучылішча. А потым ехалі ў эшалоне, і як толькі міліцыянты ў вагон зазіралі, хаваліся, баяліся, што забяруць і адправяць назад. Гэта было лета 1942 года - ліпень або жнівень, і ўсе радаваліся, што хутка трапяць на фронт. Хоць па законе (кажу як юрыст) нас трэба было судзіць як дэзерціраў ваеннай вытворчасці.

Прывезлі ўсіх у Омск. Я трапіў у пяхотна-мінамётнае вучылішча. Курсанты жылі ў намётах, на беразе Іртыша. Па начах было холадна, спалі, прыціснуўшыся адзін да аднаго, а калі трэба на другі бок перавярнуцца, адзін з нас камандаваў: «На Ваську!». І ўсё паварочваліся. У лазню вадзілі за 30 км. Туды ішлі нармальна, а назад ідзеш, распарыць, і на хаду засынаеш, толькі і чуваць, як старшына крычыць: «Пятроў, куды ў канаву пайшоў!».

Фізічную нагрузку давалі вялікую. Адзін з першых загадаў, які нам зачыталі: «Па вучэльні перамяшчацца толькі бягом!». Анучы спачатку ніхто не ўмеў намотваць, мы ногі націралі, ад ранцаў былі пацёртасці на плячах, але загартоўку атрымалі добрую, на фронце яна моцна дапамагала. І ваенную спецыяльнасць выкладалі нядрэнна, мы ўсе віды гармат ведалі - і мінамёты, і гарматы, і гаўбіцы.

Правучыліся тры месяцы, палову тэрміну. Пачыналіся баі за Сталінград, і нас перакінулі на Сталінградскі фронт. Туды везлі эшалонам практычна без прыпынкаў. Па прыбыцці сталі размяркоўваць па падраздзяленнях. Самыя хітрыя прасіліся ў палкавую артылерыю, а мы ў канцы  ішлі, нікуды не прасіліся і патрапілі ў мінамётчыкі.

Калі пачаліся баі, нямецкая авіяцыя ўсю палкавую артылерыю хутка вынішчыла. А мы - мінамётчыкі, не артылерыя і не пяхота, ацалелі. Нас, вядома, бамбілі, але ў нямецкіх самалётаў быў адзін недахоп: кулямёты не паварочваліся, і лётчык мог страляць толькі прама па мэце. Адвярнуўся - і прамазаў.

А самалёт-карэктоўшчык агню, так званая «рама», дзяжурыў усю ноч. Ён лётаў на такой вышыні, на якой мы яго з нашага зброі дастаць не маглі. І сістэмы СПА таксама. Нашы 72-мм мінамёты называлі малой артылерыяй, таму што білі яны ўсяго на 3 кіламетры. Мы стаялі адразу за пяхотай. І нашай задачай было прыкрываць «царыцу палёў», калі прарывалася нямецкая пяхота.

Нас пяхотнікі пагардліва называлі «самазваршчыкамі», і калі мы ішлі, крычалі: «Самазваршчыкі! Правей - 0,5! Па сваіх - ізноў!». Чаму? Таму што сувязь была слабая, у асноўным пры дапамозе пасланцаў. Пра радыёсувязь тады і гаворкі не было. Вось і атрымлівалася, што абстаноўка змянялася хутчэй, чым мы на яе рэагавалі. А мінамёт - падступная зброя. Кожная міна давала 1000 аскепкаў, ад якіх практычна нельга схавацца, толькі ў зямлю закапацца. Мінамётная міна падае строма і разрываецца пры найменшым дотыку аб цвёрдую паверхню. Нават, напрыклад, лісточка на дрэве закране і выбухае. Пры гэтым нашы мінамётныя міны ляцелі бясшумна. Іншая справа - нямецкія мінамёты, якія мы называлі «Ванюша».

Калі пасля вучылішча прыехалі на фронт, сталі збіраць зброю - Вальтэр, браўнінг, нажы, штыкі - і хавалі па кішэнях. Потым стралялі, забаўляліся, пакуль не патрапілі пад абстрэл «Ванюша». Нямецкі мінамёт быў круглы - на адной «назе». І міна ляцела з воўчым скуголеннямі - «У-у-у-у-у!». На нервы гэта моцна дзейнічала, тугу наводзіла. І калі нас першы раз «Ванюша» абстралялі і мы ўбачылі забітых таварышаў, адразу ўсе браўнінгі і нажы выкінулі. Зразумелі, што гэта не гульня.

Баі за Сталінград ішлі жорсткія. Быў момант, калі нашы горад амаль пакінулі, засталася толькі прыбярэжная паласа, дзе трымаліся нешматлікія часткі. Больш актыўна дзейнічаць замінала нямецкая авіяцыя. Самалётаў у немцаў было столькі, што мы пра такую ​​колькасць тады толькі марыць маглі.

Калі пачалі наступаць, артылерыю - цяжкую і лёгкую - на плытах праз Волгу ўплаў на падручных сродках перапраўлялі. Хто што знайшоў, на тым і плыў. Калі сталі выцясняць немцаў з горада і размяшчацца ў пустых будынках, якія абаранялі ад агню, да нас нарэшце прыйшоў поспех.

На фронце ўсякае бывала. Калі мянялі пазіцыю, то мінамёт закопвалі ў зямлю, не маглі цягнуць, немцы стралялі па нагах. І вось у такой сітуацыі аднаму старому салдату - падносчыку снарадаў - куля трапіла ў нагу і адарвала пятку. Вы думаеце, ён крычаў і плакаў? Не. Ён закурыў, прылёг і ўсміхнуўся. Яго аднавяскоўцы падышлі і кажуць:

Ягор, табе пашанцавала!

Чаму?

Паедзеш дадому, ты ж маёй жонцы дах папраў, а то піша, што цячэ!

Усё зраблю!

У той сітуацыі гэта быў шчаслівы чалавек.

Пасля таго як у Сталінградскай бітве наступіў пералом, настрой у немцаў рэзка пагоршыўся, а тут яшчэ маразы пад 40 градусаў. Нашы ўзялі ў кола групоўку Паўлюса, акружылі, а немцы сваім з самалётаў сталі скідаць прадукты, боепрыпасы і ... валёнкі з саломы. Зімовага абмундзіравання ў іх мала было, яны ж на «бліцкрыг» разлічвалі. Думалі, да зімы Маскву возьмуць, і вайне канец.

Нашы, бывала, калі знойдуць такі цюк з валёнкамі, выцягнуць яго на бачнае месца і падпаляць. Немцы лаюцца, равуць: "Русіш швайн!». Яны ж, недарэкі, не разумелі, што ў такіх валёнках не сагрэешся, таму мы іх і палілі!

... Стэп, холадна, дажджы, схавацца няма дзе, і цяжкае - бракавала пітной вады. Побач з пазіцыямі было балотца, і некаторыя маладыя салдаты поўзалі да гэтай лужыны па ваду. Набяруць каламутнай вады і п'юць. А з другога боку немцы з пляшкі крычаць нам: «Рус, не страляй. Мы - ваду! Ваду!». Хтосьці даклаў начальству. Камісар угледзеў у гэтым кантакт з немцамі і ускіпеў: «Як так? Артылерыя, знішчыць!».

Зрабілі стрэл з гарматы - лужыны як не было.

... Пад Сталінградам мы ваявалі ў раёне саўгаса «Катлубанскі», а ў 300 км ад гэтай мясцовасці загінуў мой малодшы брат Юра. Яму тады было 20 гадоў, а мне - 23. Нядаўна мне школьнікі з тых месцаў даслалі ліст, што знайшлі, дзе ён пахаваны, ёсць фатаграфія магілы. Запрашалі прыехаць, але я напісаў, што прыехаць не магу. Дзякуй ім.

Народу пад Сталінградам шмат палегла. Пяхота пастаянна папаўнялася. Людзей прывозілі вялікімі партыямі - полк, батальён. Праходзяць суткі - нікога няма, толькі адна палутарка параненых. Мы вялікія страты неслі, але выстаялі. І калі б не артылерыя - «багіня вайны», якая не давала прарвацца нямецкім танкам і пяхоце, то нашы страты былі б яшчэ больш. Бо ў бой пяхота ішла па адкрытай мясцовасці. Першы час наперадзе ланцуга бег камандзір са сцягам. Снайперы адразу яго забівалі. Страты ў афіцэрскім складзе былі такія, што сяржантаў ставілі камандзірамі ўзводаў. Затым тактыку змянілі, сказалі: «Няма чаго камандзірам бегчы наперадзе! Трэба з боку назіраць за ходам бою!».

Але і немцаў палегла ня менш. Нямецкіх магіл пад Сталінградам поўна, на кожны квадратны метр даводзілася 12 або 13 куль і 6 аскепкаў. І гэта ў стэпе, дзе схавацца няма дзе, толькі скрынкі падбітых танкаў на поле бою стаялі.

Асабліва трэба сказаць пра наш энтузіязм і веру ў Перамогу.

Энтузіязм быў велізарны, і не ў прапагандзе справа. Хоць лозунгі былі правільныя. «Радзіма-маці кліча!» - гэта кожнага кранала, таму што ў кожнага ж ёсць маці.

У адным з баёў атрымаў цяжкае раненне. Чатыры месяцы лячыўся ў шпіталі ў Саратаве. Са шпіталя выйшаў інвалідам 3-й групы, але мяне адразу вызначылі на службу - лавіць нямецкіх выведнікаў - «асвятляльнікаў».

На тэрыторыю ваенных заводаў, дзе рабілі зброю для фронту, стараліся пракрасціся нямецкія агенты. Яны ўначы падавалі светлавыя сігналы для самалётаў, а тыя бамбілі.

У Саратаве каля нафтабазы ​​Улешы немцы бамбілі мост праз Волгу і ні разу не патрапілі. Дарэчы, падчас гэтага хлапчукі на лодках збіралі аглушаную рыбу, а ахова моста іх ганяла. Але яны дамаўляліся з аховай, дзяліліся рыбай, і тыя заплюшчвалі вочы на ​​іх промысел. Такое ў дзетак было дзяцінства ...

З-за ранення ваяваць больш не давялося. Дзень Перамогі сустрэў у Мінску. Да таго часу ўжо працаваў у народным судзе Завадскога раёна. Радасць была неймаверная, усе на вуліцу высыпалі. Хто плакаў, хто смяяўся. Усенародная радасць, словамі не перадаць, нічога падобнага больш у жыцці не бачыў».

З кнігі «Вялікая Айчынная вайна ў лёсах супрацоўнікаў Купалаўскага ўніверсітэта», аўтар-складальнік - Андрэй Гецэвіч